Pierwszy pokaz filmu dokumentalnego „Filos” w Golden Orange: Podróż w głąb historii Cevata Şakira

Sadził drzewa (bellasombrę, eukaliptusy, palmy) z misją zazielenienia Bodrum, przywiózł do Turcji pierwsze grejpfruty i rozdawał ludziom sadzonki pomarańczy i mandarynek z Grecji. Mówię tu o kimś, kogo określano mianem autorytetu i wyprzedzającego swoje czasy, znanym jako Rybak z Halikarnasu, prawdziwe nazwisko Cevat Şakir Kabaağaçlı.

Dostrzegając naturalne i historyczne piękno Bodrum, poczuł potrzebę ich promowania i został jednym z pierwszych certyfikowanych przewodników turystycznych w Turcji. Podróż Cevata Şakira nie ograniczała się do natury. Podążał śladami starożytnych cywilizacji i nawiązał przyjaźń z historią. Podróże, które zainicjował z ówczesnymi pisarzami, takimi jak Sabahattin Eyüboğlu, Bedri Rahmi Eyüboğlu, Sabahattin Ali i Necati Cumalı, z czasem przekształciły się w tradycję „Błękitnej Podróży”.

Rezultat: Bodrum, cichy port rybacki, dzięki jego zaangażowaniu staje się portem kulturalnym o światowej renomie.

'FLOTA'

Wkrótce będziemy świadkami życia Cevata Şakira w nowym filmie dokumentalnym. Dokument ten opowiada historię o tym, jak poeta zmienił siebie, naturę i miasto, w którym mieszkał. Zesłany do Bodrum w połowie lat 20. XX wieku za pisanie, Cevat Şakir praktycznie odrodził się tutaj. Ten intelektualista, absolwent Uniwersytetu Oksfordzkiego, władający siedmioma językami, rozpoczął pracę w ogrodzie dla gminy Bodrum, sprowadzając nasiona z całego świata, aby zasadzić drzewa na tej jałowej ziemi. Zdobył serca mieszkańców Bodrum, którzy początkowo podchodzili do niego z uprzedzeniem, zmieniając ich życie i stając się bliskim przyjacielem rybaków i poławiaczy gąbek.

Adaptacja książki Meltema Ulu „Podróż rybaka z Halikarnasu” („The Fisherman of Halicarnassus”), film dokumentalny „Filos” („Filos”), wyreżyserowany przez Orhana Tekeoğlu i wyprodukowany przez Nurdana Tümbeka Tekeoğlu, będzie mieć premierę na 62. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Antalyi „Golden Orange”. Selahattin Paşalı, zdobywca nagrody za osiągnięcia na tegorocznym 62. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Antalyi „Golden Orange”, wciela się w postać Cevata Şakira w filmie „Filos”. Rozmawialiśmy z Paşalı i całym zespołem o powstawaniu tego dokumentu.

- Czy możemy usłyszeć od Ciebie historię produkcji filmu dokumentalnego „Rybak z Halikarnasu: Błękitny Wygnaniec”?

Orhan Tekeoğlu: Zdjęcia do filmu dokumentalnego rozpoczęły się latem 2023 roku. Ali Şengün, partner ojca Selahattina pracujący w Bodrum i posiadający największe archiwum fotograficzne w tym mieście, pełnił rolę łącznika między ekipą filmową a Selahattinem. Ekipa poszukiwała aktora do roli Cevata Şakira, a Selahattin został uznany za odpowiedniego ze względu na swoje cechy fizyczne i pochodzenie z Bodrum. Selahattin przedstawił psychologiczną transformację i zmianę, jakiej Cevat Şakir doświadcza po przyjeździe do Bodrum.

- Czy mógłbyś opowiedzieć nam o procesie wzięcia udziału w filmie dokumentalnym?

Selahattin Paşalı: Orhan i Nurdan są bardzo inteligentni i kiedy ich zobaczyłam, uświadomiłam sobie, jak bardzo angażują się w tę pracę. Jako rodowita mieszkanka Bodrum, chciałam w jakikolwiek sposób przyczynić się do spełnienia ich marzeń.

Mam takie osobiste problemy. Kiedy jestem sama, czuję, że nie pasuję do Bodrum. Ale mój ojciec jest wielkim miłośnikiem Bodrum. Chciałam więc zostawić mu takie wspomnienie i żeby go uszczęśliwić, spotkaliśmy się. I bardzo się cieszę, że tak się stało. Jestem taka szczęśliwa, że ​​poznałam dwoje tak wspaniałych ludzi.

WYJAZD DO BODRUM

- Od czego zacząć oglądanie filmu dokumentalnego o życiu Cevata Şakira?

Tekeoğlu: Dokument zgłębiał życie Cevata Şakira, które rozpoczęło się wraz z jego przybyciem do Bodrum z Milas, jego miłość do morza i drzew oraz więzi, jakie nawiązał z mieszkańcami Bodrum. Postrzeganie przez Cevata Şakira wygnania w twierdzy w Bodrum zmieniło się dzięki domowi położonemu blisko morza, a dla niego wygnanie stało się procesem duchowego oczyszczenia i wyzwolenia. Spotkanie z morzem, zwłaszcza w Bodrum, było kluczowe dla pierwszego spotkania Cevata Şakira z morzem i oczyszczenia przez tamtejszą wodę morską. Opisał to tak pięknie w swojej książce „Błękitne wygnanie”. Chcieliśmy więc tchnąć w to życie. Poprosiliśmy Selahattina Beya, aby to ożywił, i zrobił to wspaniale. To był prawdopodobnie jeden z najlepszych planów tego dokumentu.

Dlatego udokumentowaliśmy życie Cevata Şakira, które rozpoczęło się wraz z jego przybyciem z Milas do Bodrum. Staraliśmy się oddać jego miłość do morza i drzew w Bodrum.

Nurdan Tümbek: Finansowanie zostało zapewnione dzięki osobistym wysiłkom Meltema Ulu, wkładowi wydawnictwa oraz wsparciu Muzeum Morskiego w Bodrum. Selahattin zaangażował się w projekt wyłącznie z poczucia odpowiedzialności społecznej. Skupiliśmy się na jego spotkaniach z mieszkańcami Bodrum, powitaniu ich i zaproszeniu do swoich serc. Rozmawialiśmy z ludźmi, którzy go znali, którzy napisali jego książkę i którzy go znali. Opowiedzieli nam o nim. Przeprowadziliśmy więc około 22 wywiadów. Wszystkie te 22 osoby są naprawdę dobrze znane w całej Turcji.

JESTEM DUMNY I SZCZĘŚLIWY

- Został Pan uznany za godnego nagrody za sukces na Golden Orange. Jakie znaczenie mają dla Pana te festiwale i nagrody?

Paşalı: Oczywiście, przywiązuję ogromną wagę do festiwali. Cieszę się, że istnieją dla rozwoju naszego kina. Jestem więc bardzo szczęśliwa i dumna. Doceniają zarówno młodych, jak i mistrzów. To nagroda, którą podzielę się z tymi, którzy przyczynili się do jej powstania, od przeszłości do teraźniejszości. To również nakłada na mnie odpowiedzialność i obowiązek służenia tureckiemu kinu w przyszłości. Postrzegam to jako dwukierunkową drogę. Jestem bardzo szczęśliwa.

Dla mnie największym dziedzictwem, jakie mogę zostawić rodzinie i córce, są nagrody zdobyte na festiwalach. Nie dajcie się więc przytłoczyć ani zniechęcić. Wasza droga powinna trwać. Czasami życie nagradza nas w ten sposób. Jestem taka dumna i szczęśliwa, że ​​mogę zostawić mojej córce dwie nagrody Golden Orange. Mam nadzieję, że w przyszłości będzie ze mnie dumna.

- Wkrótce ukaże się nowy serial na platformie cyfrowej. Czy mógłbyś nam o nim opowiedzieć?

Paşalı: Zagrałam w dziewięcioodcinkowej adaptacji książki Orhana Pamuka „Muzeum Niewinności” na Netflixie. Serial ukaże się na początku 2026 roku. Moje historie na Netflixie zawsze były opowieściami kostiumowymi. Uczę się i dlatego to uwielbiam. Właśnie zaczęłam uczyć się gry na pianinie. Bardzo mi się to podobało. W „Muzeum Niewinności” poznajesz Stambuł lat 70. Czy możemy powiedzieć, że platformy cyfrowe były dla was, aktorów, bardzo dobre? Paşalı: Tak, uważam je za pozytywne, ponieważ platformy cyfrowe zapewniają aktorom więcej pracy i dają możliwość pracy ze scenariuszami, które mają wyraźny początek i koniec.

- Co zrobiło na Tobie największe wrażenie w tej historii?

Paşalı: W tym dokumencie tak naprawdę chcieli pokazać wkład Cevaşa Şakira w ekosystem Bodrum. Na przykład, jako rodowity mieszkaniec Bodrum, nie byłem z tym zbyt zaznajomiony. Oczywiście znamy niektórych jego pisarzy i poetów, znamy jego opowieści żeglarskie, ale fakt, że pracował jako ogrodnik w gminie i mówił obcym językiem, gdy przybyli Brytyjczycy, oznaczał, że wyprzedzał swoje czasy, niczym urzędnik. Zrobił na mnie ogromne wrażenie. W rzeczywistości w tamtym czasie zesłano dwie osoby: jedną do Synopy, a drugą do Bodrum. Zastanawiam się więc, co by się stało, gdyby Cevaş Şakir pojechał do Synopy zamiast do Bodrum?

Meltem Ulu: To naprawdę mnie wzrusza. W dobie internetu jest tak łatwo to wszystko robić, a jednak wszyscy wciąż mamy z tym problem. Na przykład, sprowadzić Bellę Sombrę z Australii czy Brazylii. To był okres, kiedy to zrobił – znalazł tam roślinę i sprowadził nasiona. To niesamowite. I jest tak oddany Bodrum. I ciągle walczy o to, żeby związać koniec z końcem. Ma dzieci, życie prywatne. Jest ciągle zajęty i nieustannie tworzy. To rodzaj oddania, oddania naturze.